In Turkije woonde Hakime in een mooi zelfgeschilderd huisje op het platteland. Ze was erg gelukkig met haar leven in de natuur. Maar in Nederland kon ze haar kinderen een betere toekomst bieden. Eerst vertrok haar man naar Den Haag. In die jaren schreven ze elkaar brieven en hij stuurde geld. Hij woonde in een pension met andere mannen. In 1979 kwam ook Hakime naar Den Haag. Ze werd opgehaald door haar man en hij nam haar mee naar hun nieuwe huis. Dat was 1 kamer, waar ze sliepen, woonden en kookten. Na korte tijd verhuisden ze naar een leegstaand huis in de Schilderswijk. In die tijd miste ze Turkije, en haar familie. Maar wat ze vooral miste, was haar vrijheid. In Turkije sprak ze de taal en kende ze de weg, ze was vrij om te gaan en staan waar ze wilde. In Nederland ging dat niet zo makkelijk meer. Na een paar maanden vond ze werk als kamermeisje. Daar maakte ze vrienden met de andere Turkse vrouwen die er werkten. En ze kreeg nieuwe vrienden in de Schilderswijk. Ze is trots op wat ze heeft opgebouwd en de kansen die ze haar kinderen heeft kunnen geven.