Meneer Hilheli kwam als 27-jarige jongeman vanuit Marokko naar Nederland om als gastarbeider te werken. Toen meneer Hilheli aankwam in Den Haag, ging hij werken in de bouw en als schoonmaker. In die tijd woonde hij in een pension aan de Haagse Stationsweg, samen met andere Marokkaanse, Spaanse en Italiaanse gastarbeiders. De bazin van het pension was Magda, een Hollandse vrouw met een Marokkaanse man. Terwijl hij in Nederland aan het werk was, had hij in Marokko een vrouw en 7 kinderen. Hij stuurde zijn vrouw per post ingesproken cassettebandjes toe. Zij luisterde ze af, sprak ze opnieuw in en stuurde ze terug. Zo hielden ze contact. In 1977 kon hij zijn gezin eindelijk naar Nederland halen. Hij was blij dat hij hen een betere toekomst kon bieden dan in Marokko. Al zijn kleinkinderen zijn in Nederland geboren. Meneer Hilheli maakt zich echter nu wel zorgen over de toekomst. Toen hij naar Nederland kwam, was iedereen heel vriendelijk en open tegen hem. Maar nu merkt hij dat er slecht wordt gedacht over de Marokkaanse jeugd. Dat vindt hij heel erg. Meneer Hilheli werkt daarom als buurtvader in het Haagse Laakkwartier. Buurtvaders zorgen voor rust onder de jeugd op straat.